Ο σκηνοθέτης Budreau κάνει μια πολύ ασυνήθιστη προσέγγιση στο θρίλερ της ομηρίας κάνοντας μια ταινία που δεν είναι πραγματικά τόσο συναρπαστική. Δε μοιάζει με το Σκυλίσια Μέρα με τον Αλ Πατσίνο, αλλά περισσότερο σε μια μελέτη χαρακτήρα του οποίου το έγκλημα κατέληξε να αλλάξει όχι μόνο την κατανόηση της εγκληματικής ομηρίας, αλλά και της σύγχρονης λαϊκής γλώσσας. Ο καθένας ξέρει...
Σε μια κατεστρεμένη Γη που ξεχειλίζει από θανατηφόρους και ευαίσθητους στους ήχους κυνηγούς, πιθανότατα εξωγήινης προέλευσης, οι Abbotts αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μια έρημη πόλη της Νέας Υόρκης, σε μια νέα εποχή απόλυτης σιωπής. Καθώς ο νέος αυτός τύπος εισβολέα προσελκύεται από τον θόρυβο, ακόμη και ο παραμικρός ήχος μπορεί να είναι θανατηφόρος. Έχουν ήδη περάσει δώδεκα μήνες...
Ηφαίστειο (1997)
Μία από τις πιο ασυναγώνιστα βαρετές και αδιάφορες ταινίες καταστροφών που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος. Κάνει την ομολογουμένως μέτρια και προβλέψιμη αντίστοιχη ταινία ηφαιστείου - το Η Κορυφή του Δάντη - να μοιάζει με αριστούργημα. Η ίδια η ιστορία είναι αδύναμη και όλες οι αμερικανικές ανοησίες και τα κλισέ του Χόλιγουντ σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου...