Και να ο νικητής των νεανικών ταινιών για το 2012, μια 20-κάτι μουσικο-χορευτική ταινία γύρω από αντίπαλες ομάδες κοριτσιών a cappella που εξελίσεται στο κολέγιο Barden. Αν και προφανώς κινείται στα αμερικανικά πρότυπα τέτοιων ταινιών το καστ κερδίζει το κοινό καθώς τα κορίτσια ως επί το πλείστον, είναι αληθινά αστεία, περίεργα, αυθεντικά και συναρπαστικά. Η μουσική και ο χορός...
Μια ταινία που δε χρειάζεται να δει κανένας. Πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια της συνέχειας της ήδη μέτριας σειράς του Transporter. Αν και στα προηγούμενα, ο Jason Statham έδινε μια νότα αξιοπρέπειας για αυτό το είδος ταινιών τουλάχιστον, εδώ όλα είναι έρμαια της προχειρότητας και της αποτυχίας σε χαρακτήρες, story και σκηνοθεσία. Ούτε οι 3-4 barbies σε καθαρά διακοσμητικό...
Μα Φυσικά και Νοιάζομαι (2020)
Απο τις πολύ μέτριες ταινίες που έχω δει τελευταία.Το σενάριο τραβηγμένο από τα μαλλιά,η σκηνοθεσία για κλάματα,οι ηθοποιοί κάναν ότι μπορούσαν για να περάσει το δίωρο. Ούτε κωμωδία ούτε θρίλερ.Απο την αρχη σχεδόν δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.Με εκνεύρισε και έχασα 2 ώρες τζάμπα.Δεν τη συστήνω σε κανέναν.