Το Maestro είναι αναμφίβολα η καλύτερη ελληνική παραγωγή των τελευταίων ετών, αλλά ο πήχης είναι ακόμα πολύ πολύ χαμηλά. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Χρειάζεται πραγματικά να υπάρχει στο Netflix; Μπορεί να ανταγωνιστεί άλλες παρόμοιες σειρές; Μπορεί να ενδιαφέρει το ευρύτερο κοινό εκτός Ελλάδας; Πιστεύω ότι η απάντηση σε όλα αυτά είναι ένα ηχηρό ναι. Βρίσκεται σε ένα όμορφο νησί...
Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Κάτι Πιο Ποπ (2012)
Και να ο νικητής των νεανικών ταινιών για το 2012, μια 20-κάτι μουσικο-χορευτική ταινία γύρω από αντίπαλες ομάδες κοριτσιών a cappella που εξελίσεται στο κολέγιο Barden. Αν και προφανώς κινείται στα αμερικανικά πρότυπα τέτοιων ταινιών το καστ κερδίζει το κοινό καθώς τα κορίτσια ως επί το πλείστον, είναι αληθινά αστεία, περίεργα, αυθεντικά και συναρπαστικά. Η μουσική και ο χορός...