Μια πολυπαιγμένη συνταγή του Χόλιγουντ όπου κάποιος από μικρός γίνεται μεγάλος (στη περίπτωσή μας εδώ η Τζένιφερ Γκάρνερ) με κάποιο μαγικό τρόπο. Αν και το έχουμε δει τόσες πολλές φορές, αυτή εδώ η εκδοχή ομολογώ πως είναι πετυχημένη κι αυτό φάνηκε από το νεανικό κοινό που την παρακολούθησε. Ο πρώτος λόγος είναι το πετυχημένο δίδυμο Γκάρντερ-Ράφαλο, το ενήλικο ζευγάρι με δύο τελείως...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Για Πάντα (2020)
Η ταινια ειναι μια πληρης αντιγραφη του τουρκικού Issiz Adam το οποιο και παλι δεν κατάφερε να φτασει. Πολλες διαφημισεις, πολυ μετριοι οι πρωταγωνιστες. Ας δοθουν ευκαιριες σε πιο ικανους ανθρωπους με ταλεντο και ιδεες να κανουν ταινιες. Αδικειται ο ελληνικος κινηματογράφος με αυτα. Ο Τσιμιτσελης και η Γερονικολου ας μεινουν στο instagram.