Μία από τις πιο ασυναγώνιστα βαρετές και αδιάφορες ταινίες καταστροφών που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος. Κάνει την ομολογουμένως μέτρια και προβλέψιμη αντίστοιχη ταινία ηφαιστείου - το Η Κορυφή του Δάντη - να μοιάζει με αριστούργημα. Η ίδια η ιστορία είναι αδύναμη και όλες οι αμερικανικές ανοησίες και τα κλισέ του Χόλιγουντ σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου...
Το θέμα με τις ιστορίες αυτές είναι ότι είναι ιδανικές για επαναφορές ηρώων και χιούμορ... αλλά όχι ιδανικές για σοβαρές πλοκές ή χαρακτήρες. Εν πάση περιπτώσει, μου άρεσε να βλέπω τους παλιούς χαρακτήρες να επιστρέφουν και να μας διασκεδάζουν, αλλά αυτή ήταν η λιγότερο αγαπημένη μου από τις spiderman ταινίες της Marvel. Οι προηγούμενες ιστορίες, ειδικά οι πρώτες, λειτούργησαν καλά...
Η Δύναμη της Αλήθειας (2018)
Έμεινα έκπληκτος για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας. Ήξερα ότι ένα αεροπλάνο καταρρίφθηκε και η Κριμαία καταλήφθηκε από τους Ρώσους και ότι υπήρχε κάποιο είδος συνεχιζόμενης σύγκρουσης, αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Περιγράφηκε κάπου ως μαύρη κωμωδία αλλά δεν βρήκα τον εαυτό μου καν να χαμογελά. Μπορεί να υπάρχει ένα γελοίο στοιχείο στην καφκική τρέλα που απεικονίζεται...