Τα "Δάκρυα του Ήλιου" είναι μια ταινία με ένα ανθρωπιστικό μήνυμα και μια ενδιαφέρουσα πρώτη ώρα, αλλά περιέχει πάρα πολλά κλισέ του Χόλιγουντ για να αξίζει κάτι παραπάνω. Η ταινία τολμά να δείξει τους αντάρτες της Νιγηρίας και τις ενέργειές τους, τα πράγματα που βλέπουμε στις ειδήσεις σε μέρη όπως η Λιβερία και το Σουδάν. Μας δίνει μια εικόνα για το πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση...
Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Τσάι στη Σαχάρα (1990)
Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...