Αν ήταν ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών, θα έλεγα εντάξει, να το δούμε. Όταν γίνεται όμως μία ταινία διάρκειας μιάμισης ώρας... Θα πρέπει να αστειεύεστε! Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ - αυτό είναι γελοίο. Μία κλασική ταινία επιβίωσης, με έναν πρωταγωνιστή, σε ένα στατικό σημείο για 45 λεπτά. Τουλάχιστον σε ταινίες όπως ο Ναυαγός υπήρχε μία σκηνοθεσία, μία εξέλιξη και μία βασική...
Τα πρώτα 30 λεπτά ήταν πολύ ελπιδοφόρα. Καλή δράση, αγωνία, υπέροχη ηθοποιία ... αλλά μόλις εμφανίζεται ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο Michael, όλα διαλύονται. Όχι μόνο λόγω της ανασφαλούς και αδέξια μέτριας ερμηνείας του, που μου θύμισε κάποια φθηνή δραματική σαπουνόπερα ή ιστορία αγάπης ... αλλά επειδή αντιπροσωπεύει ένα σημείο εισόδου στο παρελθόν της Ava. Ένα βαρετό...
Το Έθνος του Ενός Παιδιού (2019)
Για μένα, η πολιτική του ενός παιδιού είχε νόημα όταν ήμουν νεότερος και δεν ήξερα και πολλά. Διορθώστε τον υπερπληθυσμό περιορίζοντας το μέγεθος της οικογένειας. Εύκολο, σωστά; Οι ατομικές ελευθερίες είναι λιγότερες στην κομμουνιστική Κίνα - ο υπερπληθυσμός δεν βοηθά στο συλλογικό καλό αλλά στο ατομικό. Τελικά, μήπως οι περισσότεροι Κινέζοι απλώς συσπειρώνονταν και θυσιάζονταν...