Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Ενθουσιάστηκα αμέσως όταν είδα μια νέα ταινία του Nick Cage, το Renfield, στους κινηματογράφους. Για να μην πω ότι αγαπώ πολύ τους βρικόλακες. Και από πολλές απόψεις, αυτή η ταινία είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Είναι διασκεδαστική, υπερβολική και οριακά εξωφρενική. Γέλασα αρκετά, και με την κωμωδία και με την τρέλα. Υπάρχει μια σκηνή κοντά στο τέλος που αποτυπώνει τέλεια την παράλογη...
Μέσα απ' το Παράθυρο (2022)
Ειλικρινά, μέχρι το 35ο λεπτό σχεδόν ήθελα να σταματήσω να το παρακολουθώ... Αφού άντεξα το crange κομμάτι, ωστόσο, βρήκα στοιχεία που ικανοποίησαν τον διψασμένο για αγάπη/δράμα έφηβο μέσα μου. Η ταινία είναι καλοδουλεμένη με όμορφη σκηνοθεσία και κινηματογράφηση, όμορφους ηθοποιούς που σε πείθουν για την ιστορία τους με τη χημεία τους και την εξαιρετική μουσική επιλογή που υποστηρίζει...