Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...
Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να παρακολουθήσετε αυτήν την ταινία. Θα μπορούσατε να αναλύσετε την ιστορική της ακρίβεια και να βρίσκατε αφορμές για κριτική. Θα μπορούσε να σας ενοχλεί το γεγονός ότι αναμένεται να συμπάσχουμε με μια αυτοκράτειρα και θα βρίσκατε τους προσωπικούς της αγώνες μικροσκοπικούς, ακόμη και αξιολύπητους, σε σύγκριση με την πραγματικότητα των συνανθρώπων...
Θα σε Περιμένω, Πάντα (2016)
Μία άλλη εκδοχή του P.S. I Love You, 10 σχεδόν χρόνια μετά. Αν και υποτίθεται οτι είναι πιο σκοτεινό και πιο εκλεπτυσμένο, ξεφεύγοντας από τη ρομαντική κομεντί που είναι το P.S. I Love You, δεν καταφέρνει να γίνει καλύτερο, ούτε καν ισάξιο, καθώς μόλις καταλάβεις τι γίνεται, ξέρεις και την υπόλοιπη ταινία. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το προηγούμενο σχόλιο. Η ταινία γρήγορα γίνεται βαρετή...