Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Αν σας άρεσαν άλλες ταινίες του συγγραφέα Nicolas Sparks, αυτή θα την απολαύσετε. Είναι ζεστή και απεικονίζει τι είναι να αγαπάς κάποιον άνευ όρων. Είναι ένα γλυκό και αισθησιακό καρδιοχτύπι ενός νεαρού ζευγαριού που αγωνίζεται να συναντηθεί ενώ ταυτόχρονα ο καθένας ακολουθεί τα όνειρά του. Η Σοφία, θέλει να ακολουθήσει το πάθος της για την τέχνη και ο Λουκ ακολουθεί το πάθος του...
Jarhead 3: Η Πολιορκία (2016)
Κάθε sequel του Jarhead και χειρότερο. Αμερικανοί στρατιώτες στη Μέση Ανατολή ενάντια σε φανατικούς τζιχαντιστές. Τόσο πρωτότυπο. Σα να βλέπεις shoot-em up στον υπολογιστή, χωρίς να παίζεις εσύ. Ανύπαρκτο σενάριο, αδιάφοροι (και ίσως κακοί) πρωταγωνιστές, καμία σκηνοθεσία σε μια λαίλαπα πυροβολισμών και σκοτωμών χωρίς νόημα.