Πάντα βάζω κανόνα να κάνω κριτική μόνο όταν τελειώσει μια σειρά ή μια ταινία. Σε αυτήν την περίπτωση, ξεκίνησα περίπου σαράντα λεπτά, για έναν μόνο λόγο: βαρέθηκα απίστευτα. Λατρεύω την πρωτότυπη Blade Runner του 1982, και παρόλο που μια ταινία πίστευα ότι δεν χρειαζόταν ποτέ συνέχεια, ήμουν ανοιχτός σε αυτή την εκδοχή και πίστευα ότι η βασική ιστορία αυτής της ταινίας ήταν αρκετά...
Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Η Παγίδα του Χρόνου (2017)
Καλή η υπόθεση, διαβάζοντας τη περίληψη περιμένεις να δεις κάτι ενδιαφέρον. Αλλά μετά από λίγο ανακαλύπτεις οτι η παραγωγή έβαλε ως πρωταγωνιστές μισή ντουζίνα πιτσιρίκια και η ταινία από περιπέτεια γίνεται παιδική. Με άλλα λόγια, το σενάριο κάηκε. Και παρά τη καλή σχετικά βαθμολογία και τα θετικά σχόλια που υπάρχουν, η ταινία απευθύνεται σε ένα μικρό εύρος κοινού με μέσο όρο ηλικίας...