Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...
Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με τις χαμηλότερες προσδοκίες. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του Vince Vaughn -κυρίως λόγω της πολυλογίας του - και ήξερα ότι οι κριτικές δεν θα ήταν θετικές.. Ωστόσο, αν και δεν είναι μια ταινία που θα πέσετε κάτω από τα γέλια, παρέχει κάποιες καλές στιγμές και έχει επίσης μια αξιοπρεπή ιστορία να πει. Η ιστορία είναι απλή, αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι ......
Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι (1968)
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...