Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με μεγάλες ελπίδες. Δεν υπάρχουν αρκετά ρομαντικά δράματα πια και μου άρεσε που περιγράφηκε ως «μια ιστορία στοιχειωμένης αγάπης». Λοιπόν ... ήταν σαν μια απογοητευτική ιστορία αγάπης για μένα. Χωρίς να κάνω spoilers, η μορφή αυτής της ταινίας περνά μεταξύ του ρομαντικού παρελθόντος και του τρέχοντος χωρισμού των δύο κύριων χαρακτήρων που απεικονίζονται...
Ανάμικτα τα συναισθήματα, είναι σαν να ξανατρώς κάτι που είχες δοκιμάσει μόνο μια φορά πολύ πολύ παλιά και είχες ενθουσιαστεί....απογοητεύτηκα.....την ειδα μεχρι τελους λογο Σβαρτσ και Λιντα....περιμενες πως και πως αυτο το ''ουαααοουυυυυ'' οπως ''τοτε'' στο 1 & 2 ,αλλα μουφα....αν δεν την παρει ο Κάμερον στα ''χερια του'' μονο απο salvation θα πρεπει να περιμενουμε κατι αξιολογο......
Το Σύνδρομο του Βερολίνου (2017)
Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....