Αναμφισβήτητα μια ταινία με ατέλειωτη δράση, χιούμορ και εξαιρετικά εφέ. Ο συνδυασμός γρήγορων εναλλαγών σκηνής, με μοντέρνα μουσική και εντυπωσιακά πλάνα είναι κάτι που μας έχει συνηθίσει ο Μάικλ Μπέι εδώ και χρόνια, από το πρώτο Bad Boys μέχρι και το Pain & Gain (γρήγορα αναγνωρίζεις τη δουλειά του, αν έχεις δει τις ταινίες του). Τώρα, σαν ιστορία δεν λέει πολλά, καθώς το σενάριο...
Μία άλλη εκδοχή του P.S. I Love You, 10 σχεδόν χρόνια μετά. Αν και υποτίθεται οτι είναι πιο σκοτεινό και πιο εκλεπτυσμένο, ξεφεύγοντας από τη ρομαντική κομεντί που είναι το P.S. I Love You, δεν καταφέρνει να γίνει καλύτερο, ούτε καν ισάξιο, καθώς μόλις καταλάβεις τι γίνεται, ξέρεις και την υπόλοιπη ταινία. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το προηγούμενο σχόλιο. Η ταινία γρήγορα γίνεται βαρετή...
Σε 60 Δευτερόλεπτα (2000)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διασκευή του σεναρίου της πρωτότυπης και ομώνυμης ταινίας του 1974. Ο Νίκολας Κέιτζ με πολύ μαλλί ακόμα, δεν μπορεί να πει καν πειστικά τις ατάκες του και η σκηνική του παρουσία ταιριάζει περισσότερο σε αυτή ενός κομπάρσου παρά πρωταγωνιστή. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει χαρακτηριστικά στη σκηνή έξω από εστιατόριο που δούλευε η μητέρα του, όπου συζητά...