Θα μπορούσε να ονομαστεί και Battleshit. Είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είναι ένα θορυβώδες, κλισέ και αφόρητο κινηματογραφικό σκουπίδι που εκμεταλλεύεται το έργο των graphic artists για τους πελάτες της οθόνης που θέλουν να διασκεδάσουν. Ένας απλός τρόπος για να το περιγράψω, είναι ότι είναι βασικά ένα ναυτικό βίντεο στρατολόγησης 200 εκατομμυρίων...
Θα μπορούσε να ήταν ένα ανθρώπινο δράμα μεγάλης έντασης, αντί να είναι μια ταινία φτιαγμένη με προθέσεις που δεν αποκαλύπτονται ποτέ. Παραπλανητική για τον πραγματικό κόσμο, όσον αφορά την παραγωγή ταινιών, είναι απολύτως αποδεκτό να κάνει οτιδήποτε για να παρασύρει τους θεατές. Πιθανώς οι άνθρωποι του μάρκετινγκ πίστευαν ότι μια λεπτομερής κοπή ενός αυτιού μπορεί να το πετύχει...
Η Γεύση Της Εκδίκησης (2013)
Ενδιαφέρουσα, κυρίως λόγω της παρουσίας της Νούμι Ραπάς και του Τέρενς Χάουαρντ. Ο Κόλιν Φάρελ αν και πρωταγωνιστής, χάνεται λόγω των καλλιτεχνικών αλλά και φυσικών του διαστάσεων. One man show λοιπόν για τον Κόλιν Φάρελ, ο οποίος όπως είναι αναμενόμενο τα βάζει με όλους και τους καθαρίζει όλους με απίστευτη ευκολία. Το σενάριο τετριμμένο: κάποιος προσπαθεί να εκδικηθεί τους υπεύθυνους...