Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...
πολύ καλή, ατμοσφαιρική ταινία, ντοκουμενταρισμένο σενάριο, εμπνευσμένη σκηνοθεσία, ατμοσφαιρική φωτογραφία, λιτή αλλά έξοχη απόδοση της εποχής- των δεκαετιών 1909-1944, και έξοχες ερμηνείες. Μια σπάνια εσωτερική ταινία, εσωτερικότατη που δεν ξεπέφτει, δεν θηρεύει σκάνδαλα λόγω θέματος- ομοφυλοφιλία, ναρκωτικά- αλλά παρουσιάζει έναν αληθινό ποιητή. Συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη, στον...
Τσέρνομπιλ (2019)
Θυμάμαι καλά τη δεκαετία του 1980 και μπορώ να πω ότι οι συγγραφείς αυτής της ταινίας έκαναν μια τεράστια δουλειά για να δείξουν κάθε λεπτομέρεια του στο πως έμοιαζε ο κόσμος στην εποχή της Σοβιετικής ένωσης. Τα τηλέφωνα, τα ρούχα, τα μαλλιά, το ραγισμένο χρώμα στα περβάζια των παραθύρων, ακόμη και το τζάμι της πόρτας είναι παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα...