Είδα την ταινία λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο θέατρο, με πολύ λίγο κόσμο... προφανώς, το στυλ της ταινίας δεν είναι το γνωστό εμπορικό, που τρέχουν όλοι σαν τα πρόβατα... Τέλος πάντων, η ταινία έχει νόημα, έχει βάθος και απόκριση στον θεατή και από εκείνη την ημέρα νιώθω τα συναισθήματα της ταινίας ανεξάρτητα από τα διάφορά της προβλήματα, τα οποία συνοψίζονται στο βάθος των αγώνων...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Ο Μισισιπής Καίγεται (1988)
Μιλάμε για μια εξαιρετική ταινία με φοβερούς πρωταγωνιστές, όταν κάποιοι από αυτούς δεν είχαν γίνει ακόμα αστέρια, όπως ο Γουίλεμ Νταφόε, η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και οΜάικλ Ρούκερ, Κάποιοι μπορεί να έχουν προβλήματα με το γεγονός ότι η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικούς φόνους, αλλά στη συνέχεια μας αποκαλύπτει μια έρευνα όχι απαραίτητα βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αλλά...