Πρόκειται για μία από τις πιο εκπληκτικές και φιλοσοφικά τολμηρές πολεμικές ταινίες που έχουν φτιαχτεί ποτέ, με τεράστια (σήμερα, αλλά και τότε) ονόματα ηθοποιών. Το 1978, ο Terrence Malick ως σεναριογράφος έγραψε το επιτυχημένο κλασικό "Ημέρες ευτυχίας". Για τα επόμενα 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο Malick δεν έκανε ούτε μία ταινία, μέχρι την κυκλοφορία αυτού του έπους του...
Η ταινία έχει μερικές στιγμές που μπορείτε να απολαύσετε. Με το μυαλό μου σε ολόκληρο το σενάριο του "κοράλι-στρατόπεδο", νομίζω πως γέλασα λιγότερο από τον μέσο θεατή - δεν ξέρω για τα παιδιά βέβαια! Δεν υπάρχουν αρκετές σκηνές που είναι αρκετά αστείες. Και τέλος, δεν την ένιωσα σαν μια πραγματική ταινία "Μπόμπ ο Σφουγγαράκης" (σε αντίθεση με το "Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ' τα...
Μπλε Ουρανός (1994)
Το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας τελικά είναι ο tommy lee jones 30 χρόνια πριν. Η ταινία ξεκίνησε καλά, έχοντας ταυτόχρονα και κωμωδία και δράμα, μετά άρχισε να μπερδεύει πολλά θέματα στην υπόθεση, μετά έγινε φαντασίας με καταστάσεις σε καμία περίπτωση δεν θα συνέβαιναν στην κανονική ζωή και στο τέλος μας έδωσε ένα απότομο happy ending τραβηγμένο από τα μαλλιά. Ούτε η Τζέσικα λανγκ...