Ακόμα μια ταινία που διαδραματίζεται στο Μεξικό με θέμα ναρκωτικά, βία και απαγωγές. Ντελ Τόρο και Χάγιεκ σίγουρα κρατάνε τη ταινία ενδιαφέρουσα. Ο Όλιβερ Στόουν έχει κάνει προσπάθεια αναμφισβήτητα, με την αναμενόμενη λόγω σεναρίου σκληρότητα, με ελαφρές υπερβολές αλλά το όνομα που κουβαλά δεν ανταποκρίνεται στο αποτέλεσμα. Γενικά, πολύ μέτρια
Sex και ίντριγκες παντού κάνουν το σενάριο ανύπαρκτο και τη θέαση εύκολη για τους εύκολους και αβάσταχτη για τους δύσκολους. Στο συνηθισμένο μοτίβο των ελληνικών ταινιών αυτού του τύπου, η ταινία δεν έχει τίποτα να προσφέρει πέρα από την αναγνωρισιμότητα (πλέον) των πρωταγωνιστών και ελάχιστες παροδικές στιγμές χιούμορ. Είναι δύσκολο να το δεις, ακόμα και τη πρώτη φορά
Ο Πλανήτης Των Πιθήκων (2001)
Δεν τα κατάφερε ο Τιμ Μπάρτον σ αυτή την επανέκδοση της πρωτότυπης ταινίας του '60 καθώς υστερεί και από την original αλλά και κατά πολύ από τις μεταγενέστερες όπως Η Εξέγερση και Η Αυγή. Το σενάριο μοιάζει λίγο αδέξιο και η σκηνοθεσία φτωχή ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη το γεγονός οτι γυρίστηκε 18 χρόνια πριν. Το ίδιο ισχύει και για τον Μαρκ Γουόλμπεργκ που στα νιάτα του δε "γεμίζει"...