Η ταινία ήταν ατέλειωτη και βαρετή. Κινούνταν αργά, είχε πολλά άχρηστα flashbacks και μπορώ να πω οτι μόνο το 10% του χρόνου ήταν ενδιαφέρουσα. Αδιάφοροι και οι χαρακτήρες πλην του Kovachs και του Comedian, που όμως δεν ήταν αρκετoί για να κάνουν τη διαφορά. Ο Dr Manhattan ήταν μάλλον ένας κακός χαρακτήρας, αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο αλλά και από τους θεατές. Οι σκηνές δεν πρόδιδαν...
Μια αηδία για ανώμαλα κι ανήθικα μυαλά,η υπεροχή του τίποτα με τοποθετηση ιστορικων μορφών σε ένα μπαχαλο μπλέντερ ιδεων του ψυχασθενή πληροφοριοδότη της παγκοσμιοποιημένης καθεστηκυίας τάξης των ανόητων εφευρετών της επικείμενης κολάσεως.Δειτε την και θα με θυμηθείτε την στιγμή εκείνη.
Η Ψυχή και το Σώμα (2017)
Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...