Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Είναι απολύτως σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτή η ταινία κυκλοφόρησε στον σύγχρονο κινηματογράφο. Ο διάλογος ήταν φρικτός: κλισέ και προβλέψιμος. Όλη η ταινία ήταν, στην πραγματικότητα, προβλέψιμη και ο Ηρακλής δεν έχει σχέση με τον Ηρακλή που ξέρουμε, απλά χρησιμοποίησαν το ίδιο όνομα. Είδαμε τα τρέιλερ, πήραμε τη ταινία και σε περίπου δέκα λεπτά ξέραμε ότι ήταν κακή. Της δώσαμε...
Τετάρτη 04:45 (2015)
Εδώ μιλάμε με άλλη βάση. Ναι ακούγεται πολυπαιγμένο, ναι το σενάριο είναι γνωστό, ναι η ελληνική κρίση είναι touching - ακόμα και ο τίτλος κάτι μας θυμίζει. Αλλά είναι ο Μάινας που θα σώσει την κατάσταση, σε έναν (ίσως παραπάνω) πολύπλοκο ρόλο που αφηγείται την απόγνωση και την αγωνία ενός τελειωμένου επιχειρηματία που παλεύει να σωθεί από όλες τις δυστυχίες που τον κυνηγάνε. Προσωπικά...