Είναι κρίμα να βλέπουμε ταινίες να έχουν ως κύριο άξονα τα social media, σαν να μας είναι κάτι μακρινό η απρόσιτο ή σαν να είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσει το σενάριο τη πλοκή εκεί που θέλει. Η ταινία είχε τις προδιαγραφές, την ατμόσφαιρα, τους ηθοποιούς, τους διαλόγους και τη μουσική για να μας δώσει κάτι ξεχωριστό. Και πράγματι τα πρώτα 20 λεπτά έδιναν την αίσθηση ότι θα δούμε...
Το "Μια Ενοχλητική Αλήθεια" του Davis Guggenheim του 2006 ήταν μια αποτελεσματική άσκηση ευαισθητοποίησης, εστιάζοντας στις "διαφάνειες" του Αλ Γκορ, όπως τις ονομάζει, στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής. Έντεκα χρόνια μετά, η συνέχεια εντείνει την κρίση: είναι περιττό να πούμε ότι καθώς το χρονοδιάγραμμα του ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το παρόν, το φάσμα του Trump αναδύεται...
Θα σε Περιμένω, Πάντα (2016)
Μία άλλη εκδοχή του P.S. I Love You, 10 σχεδόν χρόνια μετά. Αν και υποτίθεται οτι είναι πιο σκοτεινό και πιο εκλεπτυσμένο, ξεφεύγοντας από τη ρομαντική κομεντί που είναι το P.S. I Love You, δεν καταφέρνει να γίνει καλύτερο, ούτε καν ισάξιο, καθώς μόλις καταλάβεις τι γίνεται, ξέρεις και την υπόλοιπη ταινία. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το προηγούμενο σχόλιο. Η ταινία γρήγορα γίνεται βαρετή...