Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Γιατί κάθε φορά που υπάρχει μια νέα επιτυχημένη ταινία, θα πρέπει μετά από λίγο να κάνουν μια συνέχεια της; Το "Δεν έχω ξεχάσει το περσινό καλοκαίρι" επαναλαμβάνει σχεδόν τα πάντα από το πρωτότυπο, συν/πληνκάποια μέλη του καστ. Ελπίζω απλώς να μην κάνουν άλλη μια ταινία του στυλ "Ξέρω τι έκανες". Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να προσθέσουν στην ιδέα, αλλά και ο τίτλος...
Χωρίς Πυξίδα (2014)
Η ταινία ξεκινά με τον Τζος, τον γιο του Σαμ, που πάει στο κολλέγιο, ηχογραφώντας κάποια demos τραγουδιών που έχει γράψει ο ίδιος. Λίγο αργότερα, πυροβολισμοί πέφτουν στο κολέγιο του Τζος και ξαφνικά το αγόρι είναι νεκρό. Ο πατέρας του και η υπόλοιπη οικογένειά του, είναι συντετριμμένοι. Δύο χρόνια αργότερα, ο Σαμ ζει μόνος του σε ένα ιστιοφόρο, κερδίζοντας χρήματα ως βαφέας και...