Τι συμβαίνει όταν παίρνετε μια κλασική αγαπημένη κωμωδία, τη δώσετε σε δύο σκηνοθέτες χωρίς εμπειρία σε ταινίες μεγάλου μήκους, βάλτε δύο ηθοποιούς με ελάχιστη χημεία, βάλτε ολόκληρη την πλοκή στο τρέιλερ και στη συνέχεια, την βγάλετε στους κινηματογράφους; Ανακαλύπτετε έναν ολόκληρο κόσμο ανθρώπων, ειδικά οπαδούς του πρωτότυπου, που αναρωτιούνται γιατί οι παραγωγοί ασχολήθηκαν....
Βγηκαμε απο την αιθουσα του κινηματογράφου ολοι με εναν κομπο στον λαιμο. Κατα την διαρκεια της ταινιας τα συναισθήματα ειχαν σκαμπανεβασματα. Στην μια φαση θα μας εβλεπες ολους να κλαίμε (σίγουρα και με υπολοιπα απο προσωπικες μας στιγμές) και στην αλλη φάση να πεθαίνουμε απο τα γελια. Απίστευτη ερμηνεία απο ολους τους ηθοποιούς!!! (Μας επαιζαν στο μικρο τους δαχτυλακι) Αλλα αξιέπαινη...
Ταρίχευση (2006)
Μιλάμε για το απόλυτο τίποτα. Μια ηλίθια σε σενάριο ανώμαλη ταινία, πιθανόν για να κάνει εντύπωση ο σκηνοθέτης. Γεμάτο αηδιαστικές σκηνές οι οποίες δεν χρειάζονται και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που είναι τόσο μα τόσο αηδιαστική. Να ήταν έαν splatter με zombie θα είχε νόημα. Οσκαρ βλακείας πραγματικά