Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Καλοί ηθοποιοί,σεβασμός στα ιστορικά γεγονότα,η μονομαχια του Ρόμπερτ μιτσαμ με το Γερμανό σκοπευτή στο τέλος είναι όλα τα λεφτά.οι800 περίπου αιχμάλωτοι Ρέιντζερς είναι ο μεγαλύτερος αριθμός κομάντος των συμμάχων που έπιασαν οι Γερμανοί.το αντίο ήταν μοιραιο για το ιταλικό μέτωπο γιατί οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να αφήσουν τη γραμμή Γκούσταβ και το οχυρό του καζίνο
Φόνος στο Λευκό Οίκο (1997)
Έλεος πια με αυτές τις κακογραμμένες ταινίες δράσης του Γουέσλει Σνάιπς, ο οποίος έχει γίνει πάμπλουτος με τα χαμηλά στάνταρτνς του μέσου αμερικανού θεατή. Και πόσες φορές πια πρέπει να μας απασχολήσει η ζωή ενός αμερικανού προέδρου κάτω από τη σκέπη του Λευκού Οίκου; Προτιμήστε κάτι άλλο by far