Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διασκευή του σεναρίου της πρωτότυπης και ομώνυμης ταινίας του 1974. Ο Νίκολας Κέιτζ με πολύ μαλλί ακόμα, δεν μπορεί να πει καν πειστικά τις ατάκες του και η σκηνική του παρουσία ταιριάζει περισσότερο σε αυτή ενός κομπάρσου παρά πρωταγωνιστή. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει χαρακτηριστικά στη σκηνή έξω από εστιατόριο που δούλευε η μητέρα του, όπου συζητά...
Σίγουρα είναι πρωτότυπη, αν και το σκηνικό πολυπαιγμενο καθώς διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή, τεχνολογικά εξελιγμένη αλλά πολιτισμικά υποβαθμισμένη, όπου κάποιος τρελός κυριαρχεί . Δυνατό σενάριο ομολογουμένως, πολύ δυνατή αρχή, μετά τα πράγματα μπερδεύτηκαν λίγο, στο τέλος μπερδεύτηκαν πολύ. Καλή γενικά, αλλά περίμενα περισσότερα
Τσάι στη Σαχάρα (1990)
Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...