Κάθε sequel του Jarhead και χειρότερο. Αμερικανοί στρατιώτες στη Μέση Ανατολή ενάντια σε φανατικούς τζιχαντιστές. Τόσο πρωτότυπο. Σα να βλέπεις shoot-em up στον υπολογιστή, χωρίς να παίζεις εσύ. Ανύπαρκτο σενάριο, αδιάφοροι (και ίσως κακοί) πρωταγωνιστές, καμία σκηνοθεσία σε μια λαίλαπα πυροβολισμών και σκοτωμών χωρίς νόημα.
Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Ντιούκς (2005)
Γιατί να πάρουν μια σειρά που εκατομμύρια από εμάς παρακολουθήσαμε και αγαπήσαμε ως παιδιά και να τη κάνουν ένα αστείο; Ρώτησαν στο παρελθόν γιατί το Χόλιγουντ δεν βγάζει τα χρήματα. Επειδή βγάζουν σκουπίδια, πληρώνουν στους ηθοποιούς τεράστια χρηματικά ποσά για να είναι σκουπίδια και επίσης μας ζητούν να πληρώσουμε για να δούμε τα σκουπίδια τους. Η τηλεοπτική εκπομπή ήταν αυτό...