Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...
Δε τρελάθηκα όταν την είδα, ωστόσο πρόκειται για μια αξιόλογη χολιγουντιανή προσπάθεια. Ποτέ δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τον Ντάουνι Τζούνιορ και γι ακόμα μια φορά επιβεβαιώνομαι. Δε "γεμιζει" τις σκηνές, σε αντίθεση με τον Ντιβάλ, ο οποίος βεβαίως δίνει άλλη βαρύτητα (εξ ου και η υποψηφιότητά του για όσκαρ στη ταινία). Το σενάριο αν και ενδιαφέρον, κρατιέται κυρίως σε δραματικούς...
Πορφυρά Ποτάμια (2000)
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην ταινία ήταν ο Ρενό να βρίσκεται στη σκιά του Κασέλ. Στα νιάτα του ο 2ος φαίνεται να επικρατεί στον ρόλο του πρωτάρη πλην cool αστυνομικού έναντι του παλαίμαχου, γηραιότερου αστυνομικού που υποδύεται ο Ρενό. Το σενάριο καλό αν και λίγο παρατραβηγμένο, είναι ο ορισμός του αστυνομικού θρίλερ. Εξαιρετική η σκηνοθεσία και φωτογραφία. Γενικά...