Πρόκειται για μια πολύ καλή αντιπολεμική ταινία και προφανώς η πιο διάσημη από όλες. Δείχνει πώς οι νέοι και αφελείς, υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου για να πιστεύουν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι καθήκον τους να σκοτώνουν και να πεθαίνουν. Μεγάλα λόγια όπως Πατρίδα, Κάιζερ, Θεός, Πατριωτισμός. Αλλά στο τέλος υπάρχει μόνο καταστροφή. Αυτό είναι το μάθημα που όλοι πρέπει να λάβουμε...
Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Aquaman (2018)
Μια σκέτη, παιδιάστικης αντίληψης ανοησία που κατάφερα να παρακολουθήσω μέχρι την 1 ώρα και 15 λεπτά. Και πολύ ξόδεψα από τον χρόνο μου!... Κρίμα για το κάστινγκ και το τρέιλερ το οποίο ενώ σε προϊδέαζε για κάτι καλό ή έστω συμπαθητικό ώστε να ξεχαστείς για μια ώρα και τρία τέταρτα, απεναντίας κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε με τίποτα.