Θυμάμαι καλά τη δεκαετία του 1980 και μπορώ να πω ότι οι συγγραφείς αυτής της ταινίας έκαναν μια τεράστια δουλειά για να δείξουν κάθε λεπτομέρεια του στο πως έμοιαζε ο κόσμος στην εποχή της Σοβιετικής ένωσης. Τα τηλέφωνα, τα ρούχα, τα μαλλιά, το ραγισμένο χρώμα στα περβάζια των παραθύρων, ακόμη και το τζάμι της πόρτας είναι παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα...
Αν και ποτέ δε μου άρεσαν τέτοια ψυχολογικά θρίλερ με πνεύματα κτλ, τη πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά είχα μείνει άφωνος. Κάθε φορά που το βλέπω ξανά από τότε, μου κάνει εντύπωση κάθε φορά. Σκηνοθεσία, ήχος, σενάριο, όλα είναι τόσο προσεγμένα. Καμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα εμπορικά θρίλερ-τρόμου
Πυρετός το Σαββατόβραδο (1977)
Μου άρεσε πολύ όταν βγήκε πριν σχεδόν 40 χρόνια, νομίζω ότι πλέον πρόκειται για ένα αριστούργημα. Δεν υπάρχουν κενά σε αυτήν την ταινία. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν την αυθεντικότητα και την ανθρωπιά μέσα στις ατέλειες των χαρακτήρων. Αυτό που έκανε ο Badham ήταν να δημιουργήσει μια ομαλή ενσωμάτωση πολλών σύγχρονων θεμάτων που εξακολουθούν...