Μία από τις πιο ασυναγώνιστα βαρετές και αδιάφορες ταινίες καταστροφών που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος. Κάνει την ομολογουμένως μέτρια και προβλέψιμη αντίστοιχη ταινία ηφαιστείου - το Η Κορυφή του Δάντη - να μοιάζει με αριστούργημα. Η ίδια η ιστορία είναι αδύναμη και όλες οι αμερικανικές ανοησίες και τα κλισέ του Χόλιγουντ σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου...
Λοιπόν, μόλις την είδα! Το 1 ήταν σαφώς καλύτερο και είχε πιο πολύ νεύρο. Μου άρεσε πολύ όπως άρχιζε η ταινία, μετά είναι κάπως προβλέψιμη και κάνει λίγο "κοιλιά" η αλήθεια είναι (γιατί όσοι έχουν δει το 1 είναι υποψιασμένοι), ΟΜΩΣ ως θεατής ομολογώ ότι αποζημιώθηκα από το σημείο όπου η συγγραφέας δίνει στον ψυχαναλυτή το προσχέδιο του μυθιστορήματος της. Οι εξελίξεις από αυτό το...
Φόνος στο Λευκό Οίκο (1997)
Έλεος πια με αυτές τις κακογραμμένες ταινίες δράσης του Γουέσλει Σνάιπς, ο οποίος έχει γίνει πάμπλουτος με τα χαμηλά στάνταρτνς του μέσου αμερικανού θεατή. Και πόσες φορές πια πρέπει να μας απασχολήσει η ζωή ενός αμερικανού προέδρου κάτω από τη σκέπη του Λευκού Οίκου; Προτιμήστε κάτι άλλο by far