Μια "δύσκολη" ταινία για προχωρημένους σινεφίλ λόγω της ιδιαιτερότητάς και τη διαρκούς μελαγχολίας της. Ο Κλιφ Κέρτις (αγνώριστος) πρωταγωνιστεί σε έναν δύσκολο ρόλο, ενός ανθρώπου με πολλά προβλήματα (κυρίως ψυχικής υγείας) σε μια κοινωνία επίσης με πολλά προβλήματα. Τελικά καταφέρνει να ισορροπήσει, όταν αποφασίζει να διδάξει σκάκι σε φτωχά και βασανισμένα παιδιά με σκοπό να συμμετάσχουν...
Όπως συνήθως, μια τέλεια παράσταση από τη μεγάλη ηθοποιό Ιζαμπέλ Χούπερτ. Ίσως να είναι ο κύριος λόγος για τους θεατές να δούνε αυτήν (τη μάλλον περιττή κατά τα άλλα) ταινία ούτως ή άλλως. Υποθέτω επίσης, οτι ο Verhoeven και ο Birke θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την Huppert, ότι κατά κάποιον τρόπο θα σώσει την υπερφορτωμένη πλοκή. Και ναι, το έκανε. Αρκετά καλά στη πραγματικότητα....
Στο Βαθύ Γαλάζιο (2017)
Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με μεγάλες ελπίδες. Δεν υπάρχουν αρκετά ρομαντικά δράματα πια και μου άρεσε που περιγράφηκε ως «μια ιστορία στοιχειωμένης αγάπης». Λοιπόν ... ήταν σαν μια απογοητευτική ιστορία αγάπης για μένα. Χωρίς να κάνω spoilers, η μορφή αυτής της ταινίας περνά μεταξύ του ρομαντικού παρελθόντος και του τρέχοντος χωρισμού των δύο κύριων χαρακτήρων που απεικονίζονται...