Όντας εξοικειωμένη με την αρχική έκδοση αυτής της ταινίας (Clint Eastwood του 1971), βλέπω ότι η Sophia Coppola αφαίρεσε την πλούσια ανάπτυξη των χαρακτήρων και το παρασκήνιο της αιμομικτικής σχέσης της κ. Farnsworth με τον αδερφό της, καθώς και τις αναδρομές που αποκάλυψαν την αληθινή φύση του John McBurney και τη πτυχή της σεξουαλικής φαντασίας αυτών των χαρακτήρων που αποτέλεσε...
Αν και ποτέ δε μου άρεσαν τέτοια ψυχολογικά θρίλερ με πνεύματα κτλ, τη πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά είχα μείνει άφωνος. Κάθε φορά που το βλέπω ξανά από τότε, μου κάνει εντύπωση κάθε φορά. Σκηνοθεσία, ήχος, σενάριο, όλα είναι τόσο προσεγμένα. Καμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα εμπορικά θρίλερ-τρόμου
Τσάι στη Σαχάρα (1990)
Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...