Είδα την ταινία λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο θέατρο, με πολύ λίγο κόσμο... προφανώς, το στυλ της ταινίας δεν είναι το γνωστό εμπορικό, που τρέχουν όλοι σαν τα πρόβατα... Τέλος πάντων, η ταινία έχει νόημα, έχει βάθος και απόκριση στον θεατή και από εκείνη την ημέρα νιώθω τα συναισθήματα της ταινίας ανεξάρτητα από τα διάφορά της προβλήματα, τα οποία συνοψίζονται στο βάθος των αγώνων...
Όντας εξοικειωμένη με την αρχική έκδοση αυτής της ταινίας (Clint Eastwood του 1971), βλέπω ότι η Sophia Coppola αφαίρεσε την πλούσια ανάπτυξη των χαρακτήρων και το παρασκήνιο της αιμομικτικής σχέσης της κ. Farnsworth με τον αδερφό της, καθώς και τις αναδρομές που αποκάλυψαν την αληθινή φύση του John McBurney και τη πτυχή της σεξουαλικής φαντασίας αυτών των χαρακτήρων που αποτέλεσε...
Ο Αρχιτσιγκούνης (2016)
Δυστυχώς ο "Ραντίν" υποφέρει από υπερβολική υπερβολή! Ο πρωταγωνιστής δεν είναι απλώς τσιγκούνης. έχει εμμονή με την αποταμίευση και τη συσσώρευση χρημάτων σε σημείο που αποκόπτει τον εαυτό του από τη λογική και την κανονική ανθρώπινη επαφή. Φαίνεται περισσότερο σαν μια ψυχιατρική ταλαιπωρία παρά σαν μια κακία, μια ιδιορρυθμία ή μία πτυχή του χαρακτήρα, που σημαίνει ότι το αντιλαμβανόμαστε...