Μόνο που οι γενναίοι δεν τα πήγαν και πολύ καλά στο box office και δεν έλαβαν πάρα πολύ καλή κριτική για τη σεζόν που κυκλοφόρησε η ταινία, οπότε αποδείχθηκε ότι δεν είχε μεγάλη επιτυχία στις δύο αυτές κατηγορίες. Ένα άλλο μειονέκτημα, είναι οτι τα πάντα βυθίζονται τόσο πολύ στη βαθιά αμερικάνικη κουλτούρα - πράγμα που δεν είναι τόσο κακό για τους Αμερικάνους, όμως για τους υπόλοιπους...
Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Εκείνη (2016)
Όπως συνήθως, μια τέλεια παράσταση από τη μεγάλη ηθοποιό Ιζαμπέλ Χούπερτ. Ίσως να είναι ο κύριος λόγος για τους θεατές να δούνε αυτήν (τη μάλλον περιττή κατά τα άλλα) ταινία ούτως ή άλλως. Υποθέτω επίσης, οτι ο Verhoeven και ο Birke θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την Huppert, ότι κατά κάποιον τρόπο θα σώσει την υπερφορτωμένη πλοκή. Και ναι, το έκανε. Αρκετά καλά στη πραγματικότητα....