Δεν περίμενα πολλά όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ αυτήν την ταινία. Η εισαγωγή ήταν ίσα-ίσα ανεκτή, αλλά είχαμε την ελπίδα ότι θα μπορούσε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα και ίσως η πλοκή θα είχε πιο πολύ νόημα Αλλά όχι. Κυριολεκτικά τίποτα σε αυτήν την ταινία δεν έχει νόημα! Δεν ξέρω τι σκέφτηκαν οι συγγραφείς... ότι μπορούσαν να γράψουν 4 ή 5 ιστορίες αγάπης σε 85 λεπτά; Μια διάρκεια...
Όπως συνήθως, μια τέλεια παράσταση από τη μεγάλη ηθοποιό Ιζαμπέλ Χούπερτ. Ίσως να είναι ο κύριος λόγος για τους θεατές να δούνε αυτήν (τη μάλλον περιττή κατά τα άλλα) ταινία ούτως ή άλλως. Υποθέτω επίσης, οτι ο Verhoeven και ο Birke θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την Huppert, ότι κατά κάποιον τρόπο θα σώσει την υπερφορτωμένη πλοκή. Και ναι, το έκανε. Αρκετά καλά στη πραγματικότητα....
Paterno (2018)
Δεν πρόκειται να μιλήσω για την ταινία ως ταινία γιατί κατά τη γνώμη μου είναι άσκοπο. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία. Επώδυνη, πικρή, μελαγχολική. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε είναι αυτό που ήταν στο μυαλό του Joe Paterno. Τώρα έχουμε μια εύλογη, βαθιά ανθρώπινη εκδοχή της, στα μάτια του Al Pacino. Είδα έναν αξιοπρεπή άνθρωπο της γενιάς του να αντιμετωπίζει...