Η Margot Robbie είναι αρκετά καλή ως Harley Quinn, ωστόσο, ακόμη και με αυτό, η ταινία είναι ένα βήμα πριν από το απόλυτα κακό. Η πλοκή είναι αδιάφορη, ο διάλογος είναι φρικτός, οι χαρακτήρες εκτός από τον Harley Quinn είναι άνευ σημασίας και βασικά οι παραγωγοί αδιαφορούν για τους οπαδούς των κόμικς. Υπήρχαν λίγες αστείες σκηνές και μερικές καλές σκηνές μάχης, αλλά αυτό δεν αλλάζει...
Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι πολύ καλός εδώ και ομολογουμένως του πάει ο ρόλος (και φυσιογνωμικά) αυτός. Άλλωστε, αυτός κρατά την ταινία μόνος του στα χέρια του, οι υπόλοιποι είναι απλά κομπάρσοι. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όσο και το τέλος (πράγμα σπάνιο, αλλά ποιός δεν θα θελε να μάθει τι απέγιναν οι δύο πρωταγωνιστές) αλλά υπάρχουν υπερβολές. Υπάρχει πολύ γυμνό (άχρηστο)...
Django, ο Τιμωρός (2012)
Γιατί ο Quentin Tarantino είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς σκηνοθέτες του 21ου (και του τέλους του 20ου αιώνα); Εξ αιτίας τέτοιων αριστουργημάτων. Ο Ταραντίνο αψηφά τους νόμους της ταινίας, τους πυροβολεί με τον δικό του τρόπο, όπως θέλει. Επικεντρώνεται πάντα στο είδος θρίλερ-δράσης από το Reservoir Dogs μέχρι το Inglourious Basterds. Ωστόσο, το Django Unchained είναι η πρώτη...