Ο Ταραντίνο με έμπνευση σε αμφισβήτηση αυτή μια φορά, μας μεταφέρει 150 χρόνια πριν, σε ένα απομονωμένο καταφύγιο όπου οχτώ χαρακτήρες αποδεκατίζονται μεταξύ τους, γεμίζοντας με το γνωστό κόκκινο χρώμα τις οθόνες μας (λιγότερο ωστόσο από τον μέσο όρο του!) και προσφέροντας στον Ennio Morricone το Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας. Ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον πρωταγωνιστεί αν και λόγω της...
Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Κάλλιο Αργά Παρά Αργότερα (2003)
Γενικά, δεν μου αρέσει ο Τζακ Νίκολσον, αν και σίγουρα πιστεύω ότι είναι πολύ ταλαντούχος ηθοποιός ... έτσι παρακολούθησα αυτήν την ταινία κάπως απρόθυμα μετά από σύσταση ενός φίλου. Προς έκπληξή μου, μου άρεσε. Και εγώ είμαι γυναίκα "μιας συγκεκριμένης ηλικίας" και βρέθηκα να ταυτίζομαι σε αυτήν την ταινία στο πλαίσιο της ηλικίας της Diane Keaton. Γέλασα με δάκρυα με την δημιουργικότητά...