Είδα την ταινία λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο θέατρο, με πολύ λίγο κόσμο... προφανώς, το στυλ της ταινίας δεν είναι το γνωστό εμπορικό, που τρέχουν όλοι σαν τα πρόβατα... Τέλος πάντων, η ταινία έχει νόημα, έχει βάθος και απόκριση στον θεατή και από εκείνη την ημέρα νιώθω τα συναισθήματα της ταινίας ανεξάρτητα από τα διάφορά της προβλήματα, τα οποία συνοψίζονται στο βάθος των αγώνων...
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...
Ρίπαχεν (2016)
Βασισμένο σε πολλές ιστορικές αλήθειες, το Riphagen παρουσιάζεται ως συνδυασμός αγωνίας και μυστηρίου. Ο Andries Riphagen, που καλείται μερικές φορές ο ολλανδικός Al Capone, ήταν ένα σημαντικό μέλος του ολλανδικού υποκόσμου που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές για το δικό του προσωπικό όφελος. Κάποιοι θα ξεγελαστούν από τις ενδιαφέρουσες ιστορίες που λέει στους απελπισμένους...