Από τις πολύ καλές αισθηματικές ταινίες με πρωτότυπο σενάριο και εξαιρετική μουσική. Η αφήγηση της ιστορίας από τον πρωταγωνιστή καθώς παράλληλα εξελίσσονται οι σκηνές της ταινίας δίνει μία μοναδική διάσταση στην εξέλιξη και το νόημα της ιστορίας. Αν και όχι ιδιαίτερα γνωστοί οι πρωταγωνιστές, αποδίδουν τέλεια τους χαρακτήρες που εκπροσωπούν. Ο Άντον Γιέλτσιν είναι πολύ πειστικός...
Ήταν μια ωραία μικρή έκπληξη για εμένα, έναν μεγάλο θαυμαστή ταινιών τρόμου. Δεν βασίστηκε στο "πηδάω από τον φόβο μου" από το οποίο εξαρτώνται τόσες πολλές ταινίες τρόμου, αν και είχε μερικά τέτοιες σκηνές. Δημιούργησε μια πολύ ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που κράτησε μέχρι το τέλος. Έχετε υπόψη οτι η ταινία θα μπορούσε να υποστηριχθεί με καλύτερη ηθοποιία (μιλάω για τη Renee) και...
Δέκα Δολοφόνοι για τον Ντετέκτιβ Μάρλοου (1975)
Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...