Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...
Η Ναυμαχία ή αλλιώς, όταν ο κινηματόγραφος παύει να είναι τέχνη και γίνεται παιχνίδι. Να πούμε για το ταλέντο της Ριάνα; Να πούμε για τον καπετάνιο Λίαμ Νίσον; Για το σενάριο; Ως μοναδική πρωτοτυπία - ίσως άστοχη - είναι η μεταφορά του ομώνυμου παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη , την οποία δε μπορούμε να χειροκροτήσουμε. Τα γραφικά είναι καλά για το 2010, αλλά τίποτα άλλο. Ακόμα μια ταινία...
Pandora (2016)
Πάντα με εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Κορεάτικες παραγωγές μπορούν να κάνουν ταινίες τύπου Χόλιγουντ με ένα κλάσμα του προϋπολογισμού που έχουν συνήθως οι ταινίες του Χόλιγουντ. Το «Pandora» έχει το είδος της ταινίας καταστροφής και ως επί το πλείστον το κάνει αρκετά καλά. Η ταινία φαίνεται πολύ κομψή και ακριβής, έχοντας ένα ευρύ φάσμα καταστάσεων που δεν φαίνεται καθόλου ψεύτικο....