Να ξεκινήσουμε λέγοοντας ότι οι ηθοποιοί έδειξαν μερικές πολύ καλές ερμηνείες και μπορώ να καταλάβω πως προέκυψαν οι υποψηφιότητες αλλά και τελικά τα βραβεία (αν άξιζαν να κερδίσουν κάποιους από τους υποψήφιους άλλων ταινιών, αυτό είναι άλλο θέμα!) . Το πως κατάφερε να κερδίσει 7 Όσκαρς όμως, αυτό πραγματικά με ξεπερνά! Πρέπει να πω ότι βρήκα την ταινία κουραστική και καθόλου απολαυστική...
Ο κινηματογράφος στα καλύτερά του. Μια ελαφριά, διασκεδαστική, μια προκλητική ιστορία που λέει μια δύσκολη αλήθεια για την εποχή μας. Η υπεροπτική στάση των αφηγητών μιμείται υπέροχα τη νοοτροπία των πλούσιων, όχι μόνο του σήμερα, αλλά όλων των εποχών. Λένε στην αρχή ότι είναι ένα παραμύθι, αλλά θα έλεγα ότι είναι ένα μοντέρνο παραμύθι ηθικής. Μην περιμένετε μια σκοτεινή ταινία....
Τσάι στη Σαχάρα (1990)
Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...