Κόλιν Φάρελ
Το London Fields φαίνεται να είχε πολλές δυνατότητες. Η πλοκή είναι αρχικά πολύ ενδιαφέρουσα και η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή και αισθησιακή, κάπως neo noirish. Με το ύφος και το σκηνικό των Άγγλων γκάνγκστερ, αρχικά μοιάζει με μια διασταύρωση ταινίας του Γκάι Ρίτσι και ενός graphic novel του Frank Miller. Ωστόσο, η πραγματικότητα αποκαλύπτεται μετά από λίγο. Η πλοκή γίνεται τυχαία...
Είναι απολύτως σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτή η ταινία κυκλοφόρησε στον σύγχρονο κινηματογράφο. Ο διάλογος ήταν φρικτός: κλισέ και προβλέψιμος. Όλη η ταινία ήταν, στην πραγματικότητα, προβλέψιμη και ο Ηρακλής δεν έχει σχέση με τον Ηρακλή που ξέρουμε, απλά χρησιμοποίησαν το ίδιο όνομα. Είδαμε τα τρέιλερ, πήραμε τη ταινία και σε περίπου δέκα λεπτά ξέραμε ότι ήταν κακή. Της δώσαμε...
Aquaman (2018)
Μια σκέτη, παιδιάστικης αντίληψης ανοησία που κατάφερα να παρακολουθήσω μέχρι την 1 ώρα και 15 λεπτά. Και πολύ ξόδεψα από τον χρόνο μου!... Κρίμα για το κάστινγκ και το τρέιλερ το οποίο ενώ σε προϊδέαζε για κάτι καλό ή έστω συμπαθητικό ώστε να ξεχαστείς για μια ώρα και τρία τέταρτα, απεναντίας κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε με τίποτα.