Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δίνει στον Viggo Mortensen την ευκαιρία να λάμψει ως σκηνοθέτης και ακόμη περισσότερο επιτρέπει στον Lance Henrikson να λάμψει ως ηθοποιός, γιατί στο τέλος, ο Lance κλέβει την παράσταση ως τον άξεστο πατέρα που καταρρέει από τα γηρατειά, αλλά τα 2 μεγάλα παιδιά του δείχνουν υπομονή και ανοχή μαζί του. Όπως πολλές ταινίες στις μέρες...
Η ταινία ήταν ατέλειωτη και βαρετή. Κινούνταν αργά, είχε πολλά άχρηστα flashbacks και μπορώ να πω οτι μόνο το 10% του χρόνου ήταν ενδιαφέρουσα. Αδιάφοροι και οι χαρακτήρες πλην του Kovachs και του Comedian, που όμως δεν ήταν αρκετoί για να κάνουν τη διαφορά. Ο Dr Manhattan ήταν μάλλον ένας κακός χαρακτήρας, αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο αλλά και από τους θεατές. Οι σκηνές δεν πρόδιδαν...
Το Κόκκινο Σπουργίτι (2018)
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...