Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δίνει στον Viggo Mortensen την ευκαιρία να λάμψει ως σκηνοθέτης και ακόμη περισσότερο επιτρέπει στον Lance Henrikson να λάμψει ως ηθοποιός, γιατί στο τέλος, ο Lance κλέβει την παράσταση ως τον άξεστο πατέρα που καταρρέει από τα γηρατειά, αλλά τα 2 μεγάλα παιδιά του δείχνουν υπομονή και ανοχή μαζί του. Όπως πολλές ταινίες στις μέρες...
Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με μεγάλες ελπίδες. Δεν υπάρχουν αρκετά ρομαντικά δράματα πια και μου άρεσε που περιγράφηκε ως «μια ιστορία στοιχειωμένης αγάπης». Λοιπόν ... ήταν σαν μια απογοητευτική ιστορία αγάπης για μένα. Χωρίς να κάνω spoilers, η μορφή αυτής της ταινίας περνά μεταξύ του ρομαντικού παρελθόντος και του τρέχοντος χωρισμού των δύο κύριων χαρακτήρων που απεικονίζονται...
Πελαργοί (2016)
Μου πήρε κάμποσο καιρό για να καταλήξω πως πρόκειται για την ευφυέστερη παιδική ταινία που έχω δει. Πανέξυπνοι διάλογοι, πανέξυπνο σενάριο και πανέξυπνο χιούμορ - κάποια από αυτά είναι λίγο δύσκολο να τα "πιάσει" ένα παιδί 10 ετών - ακόμα και με την ελληνική μετάφραση σε μια παραγωγή της Warner Bros που δεν υστερεί σε τίποτα σε σχέση με τους γίγαντες Disney και Pixar. Πιστεύω λοιπόν...